پست‌مدرنیسم در معماری در اواخر قرن بیستم به‌عنوان واکنشی به فرمالیسم سخت و محدودیت‌های ادراک‌شده مدرنیسم ظهور کرد. در حالی که مدرنیسم بر سادگی، عملکرد و رد تزئینات تأکید داشت، پست‌مدرنیسم تلاش کرد تا عناصری از پیچیدگی، تنوع و ارجاعات تاریخی را به طراحی معماری بازگرداند. این جنبش با ویژگی‌هایی مانند التقاط‌گرایی، استفاده بازیگوشانه از فرم‌ها، و ترکیبی از تأثیرات سنتی و معاصر شناخته می‌شود.معماری پُست‌مدرن یا پسانوگرا واکنشی است به سبک بین‌المللی و معماری مدرن و از دهه ۱۹۸۰ به بعد دور گرفت.[۱] این نوع معماری همچنین مؤلفه ایست از جنبش پسانوگرایی.
معماری پست‌مدرنیسم اغلب به‌عنوان نقدی بر ریاضت و بی‌روحی مدرنیسم تلقی می‌شود. این سبک، طنز، تناقض و حس شوخ‌طبعی را در بر می‌گیرد و چالش‌هایی را در برابر این تصور که معماری باید به مجموعه‌ای از قواعد از پیش تعریف‌شده پایبند باشد، ایجاد می‌کند. در عوض، پست‌مدرنیسم غنای بیان فرهنگی و تنوع سبک‌های معماری را جشن می‌گیرد و از دوره‌ها و سنت‌های مختلف معماری الهام می‌گیرد.
پست‌مدرنیسم با چندین عنصر کلیدی تعریف می‌شود که آن را از جنبش مدرنیسم متمایز می‌کند:
چندین ساختمان شاخص وجود دارند که اصول پست‌مدرنیسم را به‌خوبی نشان می‌دهند و به‌عنوان نمادهای معماری شناخته می‌شوند:
چندین معمار نقش‌های کلیدی در شکل‌گیری جنبش پست‌مدرنیسم ایفا کرده‌اند و هر کدام دیدگاه منحصر به فرد خود را به توسعه این سبک معماری افزوده‌اند:
پست‌مدرنیسم در معماری نمایانگر یک پاسخ زنده و پویا به محدودیت‌های ادراک‌شده مدرنیسم است. از طریق به‌کارگیری التقاط‌گرایی، تزئینات، ارجاعات تاریخی و حس بازیگوشی، پست‌مدرنیسم امکانات طراحی معماری را گسترش داده است. آثار معماران برجسته‌ای مانند رابرت ونتوری، چارلز مور، فیلیپ جانسون، مایکل گریوز و فرانک گری همچنان الهام‌بخش و تأثیرگذار در زمینه معماری هستند و پست‌مدرنیسم را به‌عنوان یک سبک مهم و ماندگار در چشم‌انداز معماری تبدیل کرده‌اند.
هر خرید، یک اثر هنری. از ایران برای جهان
