سبک معماری بین‌المللی

سبک معماری بین‌المللی

سبک معماری بین‌المللی International Style  که در دهه‌های 1920 و 1930 پدیدار شد، به نیرویی غالب در معماری مدرن تبدیل شد و نشان‌دهنده تغییری به سمت مینیمالیسم، کارکردگرایی و رد عناصر تزئینی بود. این سبک که در اروپا شکل گرفت و به سرعت در سراسر جهان گسترش یافت، تحت تأثیر جنبش باوهاوس در آلمان و اصول معماری مدرنیستی معمارانی مانند لو کوربوزیه، لودویگ میس ون در روهه و والتر گروپیوس قرار داشت.

اصطلاح “سبک بین‌المللی” پس از نمایشگاهی در سال 1932 در موزه هنر مدرن نیویورک (MoMA) توسط هنری-راسل هیچکاک و فیلیپ جانسون ابداع شد. این سبک با تأکید بر سادگی، استفاده از مصالح مدرن مانند فولاد و شیشه و ترجیح سطوح صاف و فرم‌های هندسی شناخته می‌شود. سبک بین‌المللی به فراتر از سنت‌های محلی رفت و به رویکردی جهانی در طراحی تبدیل شد که بر نیازهای دوران مدرن تمرکز داشت.

ویژگی‌های کلیدی سبک معماری بین‌المللی

1. تأکید بر حجم به جای جرم: ساختمان‌های سبک بین‌المللی به جای اینکه حجیم و سنگین به نظر برسند، اغلب حس سبکبالی و شفافیت را با استفاده از پلان‌های باز، پنجره‌های بزرگ و عناصر سازه‌ای نازک به نمایش می‌گذارند.
2. بام‌های تخت و فرم‌های مستطیلی: این سبک با بام‌های تخت یا شیب‌دار کم و استفاده از خطوط مستقیم و اشکال هندسی شناخته می‌شود. نبود تزئینات و جزئیات غیرضروری، ظاهری تمیز و ساده به ساختمان می‌دهد.
3. استفاده از مصالح مدرن: ساختمان‌های سبک بین‌المللی اغلب از قاب‌های فولادی و بتن مسلح ساخته می‌شوند که اجازه می‌دهد فضاهای داخلی بزرگ و پنجره‌های وسیع به وجود آید. شفافیت شیشه و مینیمالیسم فولاد به زیبایی‌شناسی عملکردگرایانه و مدرن این سبک کمک می‌کند.
4. پلان‌های باز: انعطاف‌پذیری در چیدمان داخلی یکی از ویژگی‌های سبک بین‌المللی است. دیوارها و جداکننده‌ها به حداقل می‌رسند تا فضاهای قابل تنظیم و تغییر به آسانی ممکن باشد.
5. رد تزئینات: عناصر تزئینی، نماهای سنتی و ارجاعات تاریخی به طور عمدی حذف می‌شوند. تمرکز بر کارکرد است و زیبایی‌شناسی از ساختار و مصالح ساختمان حاصل می‌شود، نه از تزئینات اضافی.
6. تأکید بر خطوط افقی: ساختمان‌ها اغلب دارای خطوط افقی بلند و پیوسته هستند که با نوارهای پنجره‌ها، بالکن‌های کنسولی و بام‌های تخت برجسته می‌شوند. این تأکید بر افقی بودن، حس پایداری و نظم را به وجود می‌آورد.
7. عملکردگرایی: فرم ساختمان توسط کارکرد آن تعیین می‌شود. “فرم تابع عملکرد است” یکی از اصول راهنمای سبک بین‌المللی است، به این معنا که طراحی به‌طور عمده بر اساس نیازهای عملی و نه ملاحظات هنری شکل می‌گیرد.

ساختمان‌های معروف در سبک معماری بین‌المللی

چندین ساختمان نمادین در سراسر جهان نمونه‌هایی برجسته از سبک بین‌المللی هستند و به عنوان الگوهای تأثیرگذار در معماری مدرنیستی شناخته می‌شوند:

1. ویلا ساووا (1931)، پواسی، فرانسه – طراحی‌شده توسط لو کوربوزیه، ویلا ساووا یک نمونه بارز از سبک بین‌المللی است. این خانه با ستون‌های نازک (پیلوتی)، بام تخت، پلان باز، پنجره‌های افقی و نمای آزاد، اصول طراحی مدرنیستی را به نمایش می‌گذارد و تجسمی از “پنج نکته معماری” لو کوربوزیه است.
2. ساختمان سیگرام (1958)، نیویورک، ایالات متحده آمریکا – طراحی‌شده توسط لودویگ میس ون در روهه و فیلیپ جانسون، این آسمان‌خراش نمادی از سبک بین‌المللی است. فرم ساده و مستطیلی ساختمان سیگرام، نمای برنزی و شیشه‌ای آن و تأکید بر تناسب و سادگی، آن را به الگویی برای معماری مدرن شرکتی تبدیل کرده است.
3. ساختمان باوهاوس (1925-1926)، دسائو، آلمان – طراحی‌شده توسط والتر گروپیوس، ساختمان باوهاوس یک اثر مهم در سبک بین‌المللی است. این ساختمان دارای فرم‌های نامتقارن، دیوارهای شیشه‌ای و چیدمان پلان باز است. به‌عنوان خانه مدرسه باوهاوس، این ساختمان نقش مهمی در شکل‌گیری معماری و طراحی مدرن ایفا کرده است.
4. خانه لاول (1929)، لس آنجلس، ایالات متحده آمریکا – طراحی‌شده توسط ریچارد نویترا، این خانه یکی از نقاط عطف سبک بین‌المللی در ایالات متحده است. استفاده از قاب‌های فولادی، پنجره‌های بزرگ و طراحی مدولار خانه، اصول مدرنیستی و تأثیر معماری پیشرو اروپا را منعکس می‌کند.
5. ساختمان کرون هال (1956)، شیکاگو، ایالات متحده آمریکا – طراحی‌شده توسط لودویگ میس ون در روهه، کرون هال به‌عنوان مدرسه معماری مؤسسه فناوری ایلینوی عمل می‌کند. فضای وسیع داخلی ساختمان که بدون ستون است، نشان‌دهنده تسلط میس بر فلسفه “کمتر، بیشتر است” و عملکردگرایی سبک بین‌المللی است.

معماران برجسته سبک بین‌المللی

چندین معمار پیشگام در توسعه و گسترش سبک بین‌المللی نقش اساسی داشتند:

1. لو کوربوزیه (1887-1965): لو کوربوزیه یکی از پیشگامان معماری مدرن بود و آثار او بنیان‌های سبک بین‌المللی را شکل داد. ایده‌های او درباره عملکردگرایی، برنامه‌ریزی شهری و استفاده از مصالح مدرن، نسل‌های بسیاری از معماران را تحت تأثیر قرار داد. آثار نمادینی مانند ویلا ساووا و یونیت دابیتاسیون تجسمی از دیدگاه او به معماری نوین هستند.
2. لودویگ میس ون در روهه (1886-1969): میس ون در روهه با رویکرد مینیمالیستی و شعار معروف “کمتر، بیشتر است”، تأثیر زیادی در شکل‌دهی به سبک بین‌المللی داشت. طراحی‌های او مانند پاویون بارسلونا و ساختمان سیگرام بر سادگی، وضوح و ظرافت از طریق مصالح مدرن تأکید دارند.
3. والتر گروپیوس (1883-1969): بنیان‌گذار مدرسه باوهاوس، گروپیوس یکی از طرفداران اصلی ادغام هنر، تکنولوژی و صنایع‌دستی در معماری بود. کار او در باوهاوس و بعدها در ایالات متحده، اصول سبک بین‌المللی را در سطح جهانی ترویج داد.
4. فیلیپ جانسون (1906-2005): جانسون که هم‌سرپرست نمایشگاه MoMA بود که اصطلاح “سبک بین‌المللی” را معرفی کرد، نقش مهمی در ترویج معماری مدرنیستی در ایالات متحده ایفا کرد. همکاری او با میس ون در روهه در ساختمان سیگرام و طراحی‌های خودش مانند خانه شیشه‌ای، نمونه‌هایی از زیبایی و خلوص این سبک هستند.
5. ریچارد نویترا (1892-1970): نویترا چهره‌ای برجسته در انتقال سبک بین‌المللی به زمینه مسکونی آمریکا بود. کارهای او در کالیفرنیا، از جمله خانه لاول و خانه صحرای کافمن، اصول مدرنیستی را با تأکید بر یکپارچگی معماری با محیط طبیعی ترکیب می‌کرد.

نتیجه‌گیری

سبک بین‌المللی همچنان یکی از تأثیرگذارترین جنبش‌ها در معماری مدرن است. اصول آن، که شامل سادگی، عملکردگرایی و استفاده از مصالح مدرن است، شکل‌دهنده بسیاری از ساختمان‌ها در سراسر جهان بوده است. با رد تزئینات و بهره‌گیری از امکانات تکنیک‌های نوین ساخت، سبک بین‌المللی یک زبان معماری جهانی ارائه کرد که با نیازهای قرن بیستم سازگار بود. حتی امروزه، تأثیر آن را می‌توان در خطوط تمیز، فضاهای باز و فرم‌های مینیمالیستی که معماری معاصر را تعریف می‌کنند، مشاهده کرد.